به یاد تُرُبچه نُقلی وبلاگستان...!

روزی که عضو بالاترین شدم اولش لینک عکس میفرستادم تا اینکه فهمیدم چه لینک هایی پر طرفداره ...پست های وبلاگ ابطحی بیمه حضرت اَبُلفَض بود و خوب رای جمع میکرد... عکس و مَکس رو ول کردم خلافم سنگین تر شد رفتم سراغ نوشته های مَمَلی خان ابطحی ... عین یه گربه که خَف میکنه میخواد موساکوتقی بگیره خَف میکردم تا ابطحی اپ کنه .... اقا گاهی پای کامپیوتر دستشوییمون میگرفت و هی این پا رو اون پا... اون پا رو این پا یه جوری معطل و سَنبَل میکردم و تا ابطحی اپ میکرد دستپاچه میفرستادم بالاترین و ها بُدو دستشویی ....!

توی دستشویی با خودم حساب میکردم که این لینک ابطحی چند تا رای میاره ایا....نخونده بودم که پست رو ...! یعنی اصن نوشته های ابطحی رو اگه میخواست بخونی بعد بفرستی بالاترین ول معطل بودی ...! از دستشویی که برمیگشتم پای کامپیوتر میدیدم اِی جان...! داغ شده لامَصَب..! لینکاش نون داغ کباب داغ بود.... شیرین رای میاورد عین حلوای مَسقَطی ....! مخصوصا وقتی بامزه مینوشت یا جسورانه....! یه عده از کاربرا که تا اسم محمد علی ابطحی رو توی تیتر میدیدن دیگه کار نداشتن که چی گفته/ چی نوشته...! زرتی یه مثبت نثارش میکردن بَس که این تربچه نقلی رو دوست داشتن...! سید محمد علی ابطحی برای من بوی اشنایی بود.... بوی مسجد صاحب الزمان و کانون بحث و انتقاد دینی...! بوی شیرینی زبون و چایی شیرین...بوی زولبیا و نارنجک خامه ای...! و البته بوی جوراب امیخته با عطر گلاب...!!!

ابطحی رو بعد ار انتصابات گرفتن بردن انفرادی ...اینکه چی گذشت به اون نه من میدونم و نه شما....فقط میدونم توی زندون جسم و روحش سوخت و اب شد عین شمع...! محمد علی ابطحی ازاد که شد اومد دوباره بنویسه اما نشد که بشه ....توی وبلاگش اومد اَدا دربیاره... اَدای نوشتن....اما نشد که بشه....! خودش حالش به هم وخورد از نوشته هاش ....محمد علی ابطحی دلقک نبود که اَدا در بیاره ....ابطحی ابطحی بود....! پس ننوشت...و کم نوشت....! دیگه وب نوشته ها رو دوست نداشت.... اینجور نوشتن رو دوست نداشت...عین یه قناری که از خوندن افتاده باشه پرو بالش ریخت و کز کرد یه گوشه....! تو نگاهش که نگاه میکنی یه دنیا غم میبینی...! من میدونم که ننوشتن برای ادمی که عادت داره بنویسه یعنی چی....! نویسنده ای که نتونه بنویسه عین یه شیره که نتونه غرش کنه ... عین یه خروسه که نتونه صُبح سَحَر اواز سر بده و عین قناری میمونه که نتونه چهچه بزنه...!

اخ وقتی ادم حرف دل رو مینویسه عین این میمونه که رفتی حموم ( ادمیان ) و یه دلاک کارکشته حسابی تنت رو کیسه کشیده و مشت و مالت داده ...سبک میشی...! کیف میکنی ...! به سید محمد میخوام بگم ای بلبل سرگشته غَمِت نباشه ... اواز کن...البته نه اون اوازی که باب طبعت نیست...و نه اون اوازی که قفس رو به ارمغان بیاره برات... ! بیا بنویس سید...داستان های کوتاه بنویس... از قصه های کلیله دمنه ... از شاهنامه ...از قابوس نامه ...از اجتماع.....ازخاطراتت ......از سفرهات....هر روز بنویس سید...نفس بکش دوباره....سبز شو یَره ..! ( میدونم که نوشتن حال میخواد...میدونم که حال نداری...! اما اگه حال داشتی یه حال درست درمون به وبلاگت بده که نفس مسیحایی میخواد...! )
......................................................................................................................................
عرض کنم که یکی دوتا مورد رو باید براش توضیح بدم .... یکی اینکه بعضی از دوستان تقاضای دعوتنامه میکنن از بنده برای حضور در بالاترین و من همچنان شرمنده ام چون نمیتونم وارد بالاترین بشم و فعلا در پایین ترین هستم......یکی دیگه اینکه موسا کوتقی لفظ مشهدیه که به یکنوع پرنده اطلاق میشه که فکر میکنم جاهای دیگه بهش یاکریم میگن.... حموم ( ادمیان ) هم حمام قدیمی واقع در خیابان سنایی نزدیک مسجد صاحب الزمان بوده که دیگه حالا نیست و فکر کنم جناب ابطحی یادش باشه ....در جواب جناب خوارج هم عرض میکنم که حق باشماست ... بنده هم تو لک بودم اما نه عمدی بلکه بالاجبار....برای نوشتن ادم باید دغدغه خاطر نداشته باشه تا بتونه بنویسه ...در ضمن توتا هم داره میرسه جناب خوارج...کی بریم توت بخوریم :)