میخوام دوکلوم با شما حرف بزنم اقای میر حسین...!

به عکست که نگاه میکنم ادا اصول و ژست های سیاسی در شما نمیبینم...! فکر میکنم تو اصلا از سیاست بیزاری ... فکر میکنم تو اصلا سیاستمدار نیستی اقای میر حسین...! توی جبهه که بودم وقتی پیک نامه ها رو میاورد همه ذوق زده جمع میشدیم و چشممون به دهن پیک بود که اسامی رو از روی نامه ها میخوند...! هر کسی منتظر اسم خودش بود تا ببینه نامه داره یا نه ...؟ اگه بخت یارمون بود و نامه داشتیم ذوق زده اون رو میگرفتیم میرفتیم یه گوشه ای اروم بازش میکردیم...! خط خطش رو میخوندیم و میبلعیدیم و میبوییدیم و هی اشکهامون رو پاک میکردیم تا بتونیم بقیه اش رو بخونیم...توی اون صدای سوت خمپاره و بوی باروت و تن های عرق کرده زیر بادگیرهای ضد شیمیایی بوی خونه رو از توی نامه حس میکردم...بوی تن مادر رو و بوی سیگار زر پدر...! بوی ابگوشت پیچیده در حیاط که با بوی اطلسی های باغچه و بوی یاس سفید روی دیوار قاطی شده بود...دلم هوای خونه رو میکرد و بغض امونم نمیداد...! اونجا فقط خون بود و اتش و گلوله و بوی نعش که خروار خروار گلاب هم نمیتونست اون رو از بین ببره ..! و بلندگوی لعنتی که هوار میزد کربلا کربلا ما داریم میاییم...!

نامه که تموم میشد خیس بود از گوله گوله اشکی که میریخت روش ... توی منطقه این نامه ها عین دوپینگ بود برای ما و حس زنده بودن دست میداد به ما جناب میر حسین..! اون نامه ها یادم میاورد که ابجی کوچیکه منتظره که داداشی از جبهه برگرده تا بپره تو بغلش ... تا یه استکان چایی بذاره جلوش بگه خسته نباشی داداشی و بپرسه پس کی جنگ تموم میشه داداش..؟ اون نامه ها بوی نون و پنیر و سبزی میداد... بوی کشک و بادنجون و صابون ابی رنگ و لاجوردی که مادر رخت میشست باهاش توی تشت...بوی زندگی میداد اقای میر حسین نه بوی مرگ...! حالا اینهمه حرف زدم تا به شما بگم بیانیه های شما هم عین همون نامه های توی جبهه میمونه برای من اقای میر حسین...بوی سبزی و طراوت میده...! بوی ازادی و زندگی میده ...! نه بوی زندان و بازداشت و باتوم و کهریزک ...! بیانیه های شما عین دوپینگ میمونه و اشک ادم رو در میاره جناب میرحسین...! همین...!